De Hoge Raad heeft onlangs geoordeeld over de rechtmatigheid van langdurige tewerkstelling via uitzendovereenkomsten. De ingeleende werknemer was gedurende dertien jaar via verschillende uitzendbureaus tewerkgesteld bij hetzelfde bedrijf. De werknemer is van mening dat deze langdurige periode weinig te maken heeft met ’tijdelijke uitzendarbeid’, zoals bedoeld in de Europese Uitzendrichtlijn. Hij vindt dat hij werkzaam is op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, en dat de cao en het Sociaal Plan op hem van toepassing zijn. Zowel de rechtbank als het gerechtshof wees zijn vordering af. De werkgever heeft behoefte aan, en belang bij, flexibel in te zetten werkkrachten. Dit belang is gerechtvaardigd (of redelijk) en levert een objectieve verklaring op voor het gebruik van de uitzendovereenkomst.
De Hoge Raad gaat hier echter niet in mee. De algemene behoefte aan flexibel personeel geeft onvoldoende objectieve onderbouwing voor het structureel inzetten van een uitzendkracht over zo’n lange periode. De werkgever heeft gedurende die periode kennelijk onafgebroken de behoefte gehad aan de inschakeling van de betreffende uitzendkracht. Het hof had beter moeten onderzoeken of sprake was van misbruik, wat kan leiden tot het ontstaan van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Inclusief de bijkomende rechten voor de uitzendkracht, zoals toepassing van cao-bepalingen en sociale plannen. De zaak is door de Hoge Raad verwezen naar het gerechtshof Amsterdam voor een herbeoordeling.
